Emile Armand (pseudoniem van Ernest-Lucien Juin, 1872-1963) wordt door zijn vader antiklerikaal en humanistisch opgevoed. In 1896 maakt hij kennis met het anarchistische tijdschrift ‘Les Temps Nouveaux’ van Jean Grave en komt onder invloed van de christen-anarchist Tolstoy. In 1901 publiceert hij met zijn vriendin Marie Kugel het tijdschrift ‘L’Ere Nouvelle’ (Het Nieuwe Tijdperk), dat aanvankelijk een christen-anarchistisch blad is, maar uiteindelijk libertair wordt. Vanaf 1902 woont Armand de ‘Causeries populaires’ (Lezingen voor het volk) bij van de individueel anarchist Libertad, de oprichter van het fel antisyndicalistische blad L’Anarchie. Armand wordt individueel anarchist. Voor hem is het individu de oorsprong en de basis van de mensheid, en de maatschappij is niets anders dan de optelsom van individuen. Het individu mag nooit verplicht worden om zich op te offeren voor het maatschappelijk geheel. Het individu zal zich alleen op vrijwillige basis met anderen associëren.
Armand schrijft artikelen, essays, boeken, gedichten en publiceert verscheidene tijdschriften waarin hij zijn individueel anarchisme uitdraagt en verdiept. Een van zijn publicaties is ‘Un petit manuel anarchiste individualiste’ (Een kleine individueel anarchistische handleiding, 1911).
Van 1922 tot 1939 geeft hij het tijdschrift ‘L’En-Dehors’ (De Buitenstaander) uit. In 1923 verschijnt het boek ‘L’Initiation individualiste anarchiste’ (De individueel anarchistische grondbeginselen). In 1925 verschijnt in de brochurereeks van ‘L’En-Dehors’ een samenvatting van zijn opvattingen met de titel ‘Qu’est-ce qu ‘un anarchiste?’ (Wat is een anarchist?). In 1934 publiceert hij ‘La révolution sexuelle et la camaderie amoureuse’ (De seksuele revolutie en de amoureuze kameraadschap). Dit boek is een pleidooi voor de vrije liefde. Samen met Sebastian Faure publiceert hij de ‘Encyclopédie anarchiste’ (1925-1934). Na de Tweede Wereldoorlog richt hij nog een nieuw tijdschrift op: L ‘Unique. Tot het einde van zijn leven is hij zeer actief gebleven .
